Home

Μια πανδημια που την έκαναν δυστοπιαΚοντεύουμε ένα χρόνο με αυτή την ιστορία από το Μάρτη και μετά νιώσαμε την κυριαρχία στο πετσί μας, με όλες τις εκφάνσεις της. Από τις εκδικητικες απολύσεις, τις πλάτες σε αφεντικά, από την μοναξιά, τον εγκλεισμό, την υποβάθμιση της ζωής μας τον περιορισμό της ίδιας την ύπαρξης και τον φόβο στον δρόμο και στο σπίτι.Η κυριαρχία άπλωσε περισσότερο τα πλοκάμια της στα σώμα τα μας. Τα χέρια των πατεράδων, αδερφών, συζυγων, κακοποιητων μας (μέσα στα σπίτια μας). Τα χέρια των σεξιστων, ομοφοβικων , τρανσφοβικων, βιαστων, μπάτσων (στο δρόμο). Όλα αυτά τα χέρια μίσησαμε όταν μας άγγιξαν, όταν μας κουνισαν το δάχτυλο, όταν μας παρενοχλησαν, όταν μας κακοποιησαν, όταν μας συνέλαβαν, όταν μας έκλεισαν στα σύγχρονα κολαστήρια και μας εγκλωβισαν μέσα στα σπίτια-φυλακές. Για αυτή την κυριαρχία καλούμαστε να μιλήσουμε και να την ονομάσουμε (εμείς που την ζούμε) είναι η πατριαρχία, η κρατική διαχείριση της ζωής μας, ο νέος φασισμός, το καλό της πατρίδας, της εθνικής ομοψυχίας των φιμωμενα στοματων μας.Για μας η δουλειά έγινε δυσβάσταχτη μια ρουτίνα επιβίωσης για να δικαιολογουμε την έξοδο (αν δεν δουλεύουμε με τηλεργασία) , του δόγματος «καναλωνε για να βγεις και παρήγαγε για να υπάρχεις». Η μαθητική – φοιτητική ζωή μια αποστειρωμενη εκπαίδευση χωρίς επαφή και αλληλεπιδραση. Η πανδημία βόλεψε, η κρατική διαχείριση χώρεσε δέκα χρόνια καταστολης μέσα σε ένα χρόνο. Βρίσκοντας την μια δικαιολογία μετά την άλλη για επιβολή, μέσα σε λίγο καιρό βρέθηκαν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες ενοχές που υπάρχουν. Η πατρίδα για τις «κρίσιμες στιγμές» μας καλεί να σιωπησουμε, να κάτσουμε σπίτι χωρίς καμιά αντίδραση, να την υπηρετούμε για 12 μήνες (πλέον), να την προστατεύσουμε από ορατους και αορατους εχθρούς, να κοιτάμε την δουλειά μας, να στριμοχτουμε στα κυρίαρχα πρότυπα και στερεότυπα, να μην στεκόμαστε δίπλα στις αδελφές μας. Εμείς αναγνωριζοντας την θέση μας μέσα στην κοινωνία διαλέγουμε πλευρά, μαζί με τις μαχομενες και τα εξεγερμενα.